ΙΤΑΛΙΑ

Μια τόσο όμορφη χώρα που οπωσδήποτε ο καθένας μας πρέπει να επισκεφτεί. Και δε μιλάω μόνο για την κεντρική και νότια Ιταλία, αλλά για τις βόρειες, πανέμορφες πόλεις της . Φέτος επισκέφτηκα ένα μέρος της βόρειας Ιταλίας και πραγματικά γύρισα στην Ελλάδα με τις καλύτερες εντυπώσεις.

Όλα τόσο διαφορετικά από αυτά που έχουμε συνηθίσει εμείς στη χώρα μας…
Όλα τόσο παραμυθένια…!

Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω και τι να πρωτοπεριγράψω… Από τη βλάστηση, την αρχιτεκτονική ή την αγάπη των ντόπιων για το χώρο τους και το περιβάλλον;

Καταρχάς δεν έχω ξανανιώσει τόσο κοντά στη φύση σε καμία άλλη εκδρομή. Εκεί υπάρχουν  «άπειρα» πάρκα γεμάτα από πανύψηλα «πολύχρωμα» δένδρα και μικροσκοπικές χαριτωμένες λιμνούλες. Και το πολύχρωμα δένδρα  το τονίζω, γιατί εκεί αλλού βλέπεις καταπράσινα δένδρα και με το που γυρίσεις το κεφάλι σου, το βλέμμα σου πέφτει κατευθείαν πάνω σε πορτοκαλοκίτρινες φυλλωσιές. Κατά τη γνώμη μου αυτό είναι το ωραιότερο, διότι μπορείς έτσι να καταλάβεις και να απολαύσεις τις ομορφιές κάθε εποχής χωρίς καν να περιμένεις για τον ερχομό της…!

Εκτός αυτού, όπου κι αν  σταθείς πουθενά δε θα βρεις ούτε σκουπιδάκι κάτω, διότι παντού υπάρχουν κάδοι ανακύκλωσης αλλά και οι ντόπιοι ενδιαφέρονται τόσο πολύ για τη φύση και γενικότερα για το περιβάλλον που δεν περνάει καν από το μυαλό τους η ιδέα να ρίξουν οτιδήποτε κάτω…

Δεν βρίσκεται όμως μόνο εκεί η ομορφιά της γειτονικής μας χώρας.

Είναι απίστευτο πως αν και είμαστε τόσο κοντά- μόνο μερικά χιλιόμετρα και μια ώρα διαφορά από την Ελλάδα μας χωρίζουν- τα περισσότερα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά απ΄ αυτά που έχουμε συνηθίσει. Ας πάρουμε για παράδειγμα την αλλιώτικη αρχιτεκτονική…

Όλα, ή έστω τα περισσότερα σπίτια έξω από την πόλη είναι διώροφα αν και ψηλοτάβανα. Περιβάλλονται από πολλά λουλούδια και δέντρα και μοιάζουν σαν τα οικήματα που είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε σε «έργα» τύπου : «Το μικρό σπίτι στο λιβάδι» και σε άλλα τέτοια λόγο της πλούσιας χλωρίδας γύρω από αυτά…

Ακόμα νοσταλγώ τις υπέροχες τσάρκες μας στα πάρκα και τις ατελείωτες ώρες παιχνιδιού ανάμεσα στα «θαύματα τις φύσης»…!

ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Ο Νικόλας με την οικογένεια του ταξίδευαν από το νησί του στην Αθήνα για το Σαββατοκύριακο.

« Μια ώρα ακόμα έμεινε » έλεγε ο Νικόλας. Ανυπομονούσε πως και πώς να φτάσουν. Μόλις βγήκαν από το καράβι, κοιτούσε γύρω του συνεχώς. Ήταν η πρώτη φορά που ερχόταν στην Αθήνα και όλα του φαινόταν παράξενα. Παντού υπήρχαν ψηλά κτίρια, φωτισμένοι λεωφόροι, αυτοκίνητα που κινούταν ασταμάτητα.Μπήκαν σε ένα ταξί και ξεκίνησαν για το κέντρο όπου θα έμεναν σε ένα ξενοδοχείο. Καθώς προχωρούσαν βρέθηκαν σε κίνηση. Πολλά αμάξια το ένα πίσω από το άλλο και να μην κινούνται παρά ελάχιστα.

Έπειτα από λίγη ώρα, ξεπεράστηκε το μποτιλιάρισμα και φτάσανε στο Σύνταγμα. Η μεγάλη πλατεία, που πάνω της δέσποζε η Βουλή φωτισμένη και στο πλάι τα πολυτελή ξενοδοχεία, άρεσε πάρα πολύ στο Νικόλα. Από εκεί ξεκινούσαν δρόμοι με μαγαζιά που ήταν στολισμένα γιορτινά. Εκείνο το βράδυ πήγαν στο θέατρο σε μια παράσταση για παιδιά. Ήταν καταπληκτική.

Την επόμενη μέρα, το πρωί επισκέφτηκαν την Ακρόπολη. Επιτέλους ο Νικόλας είδε από κοντά τον Παρθενώνα, που τόσα είχε ακούσει. Χάζεψε για αρκετή ώρα τη θέα της πόλης από τον «ιερό βράχο» και μετά περπάτησαν μέσα από την Πλάκα προς το Μοναστηράκι κι από εκεί στο Σύνταγμα, που ήταν το ξενοδοχείο τους. Η βόλτα τους ήταν μεγάλη γιατί χάζευαν στα μαγαζιά και έκαναν ψώνια.

Ο Νικόλας αρχικά ήταν ξετρελαμένος με όλα όσα είχε δει, νόμιζε ότι η Αθήνα πρόσφερε στους ανθρώπους τα πάντα, όμως σιγά σιγά άρχισε να βλέπει και το άλλο πρόσωπο της πόλης που δεν του άρεσε καθόλου. Μέσα στους πλημμυρισμένους από κόσμο δρόμους συνάντησε και πλήθος ανθρώπων, φτωχών, ανάπηρων, άρρωστων που παρακαλούσαν για λίγα χρήματα αυτούς που ξένοιαστα έκαναν βόλτα για ψώνια. Γι’ αυτούς τα όμορφα μαγαζιά ήταν απρόσιτα, αδιάφορα. Ο Νικόλας βλέποντας τους ένιωθε θλίψη και λίγο ενοχή που αυτός μπορούσε να απολαύσει κάποια πράγματα, ενώ αυτοί τα στερούταν. Το βλέμμα τους του χάλασε τη διάθεση. Τότε δεν άντεξε και έβαλε ένα κέρμα στο ποτήρι που κρατούσε ένας ζητιάνος. Ένιωσε ότι έκανε κάτι καλό.       

Εκεί όμως που αισθάνθηκε τελείως άβολα και στενοχωρήθηκε ήταν όταν βρέθηκε κοντά σε μια πορεία. Απολυμένοι υπάλληλοι μιας εταιρίας φώναζαν κρατώντας πανό έξω από το Υπουργείο. Χάος είχε δημιουργηθεί. Οι συγκοινωνίες είχαν σταματήσει, παντού υπήρχαν αστυνόμοι. Οι διαδηλωτές φώναζαν εξοργισμένοι, κάποιοι έκαναν ζημιές στα γύρω μαγαζιά. Οι καταστηματάρχες έκλειναν γρήγορα τα μαγαζιά τους και εκείνος με τους δικούς του προσπαθούσαν να απομακρυνθούν. Οι σκηνές αυτές του έμειναν χαραγμένες στο μυαλό και τον βασάνιζαν όλο το βράδυ.

Σίγουρα αυτή η μικρή εκδρομή θα του έμενε αξέχαστη. Μέσα σε μια μέρα ένιωσε πλήθος από συναισθήματα που του προκάλεσε αυτή η μεγαλούπολη με τα πολλά πρόσωπα. 

H ΠΥΡΑΜΙΔΑ ΤΟΥ ΦΑΡΑΩ ΤΟΥΤΑΓΧΑΜΩΝ

Ο Τουταγχαμών, σήμερα, είναι αναμφισβήτητα ο πιο γνωστός Φαραώ της Αιγύπτου. Ωστόσο, πριν από την ανακάλυψη του τάφου του στην Κοιλάδα των Βασιλέων δεν ήταν παρά μόνο μια μικρή μορφή της 18ης Δυναστείας. Γεννήθηκε γύρω στο 1347 π.Χ. και πέθανε ξαφνικά, σε ηλικία 18 ετών. Τα αίτια του θανάτου του δεν είναι ξεκάθαρα. Μία κρανιοεγκεφαλική κάκωση, που εντοπίστηκε κατά την εξέταση της μούμιας με Ακτίνες Χ, μαρτυρά ότι ο θάνατός του ήταν βίαιος, αλλά κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν επρόκειτο για δολοφονική επίθεση ή ατύχημα.

 Ο τάφος του ανακαλύφθηκε στις 4 Νοεμβρίου του 1922 από τον βρετανό αρχαιολόγο Χάουαρντ Κάρτερ και η σαρκοφάγος ανοίχτηκε στις 16 Φεβρουαρίουτου 1923. Ήταν ο πρώτος βασιλικός τάφος που βρέθηκε ασύλητος, γεγονός που αποδίδεται από πολλούς στο θρύλο της κατάρας που τον συνόδευε. Ο Κάρτερ, ως επιστήμονας, τον απέρριψε από την πρώτη στιγμή. Πιθανολογείται ότι οι ρίζες αυτού του θρύλου βρίσκονται σ' ένα μυθιστόρημα, το «Χαμένος στην πυραμίδα: Η κατάρα της μούμιας», που γράφτηκε από τη Λουίζα Μέι Άλκοτ το 1896. Ως θεωρία τροφοδοτήθηκε από δημοσιεύματα της εποχής, τα οποία επικεντρώθηκαν στους θανάτους ανθρώπων που εμπλέχτηκαν στις ανασκαφές, όπως ο Λόρδος Κάρναρβον που χρηματοδότησε την αποστολή.                                                                                                                               Τα δύο έμβρυα, που βρέθηκαν  στον τάφο του Τουταγχαμών, είναι πιθανόν τα δίδυμα παιδιά του, σύμφωνα με ειδικούς. Ο καθηγητής Ρ. Κόνολι είναι ανατόμος και συνεργάζεται με τις αιγυπτιακές αρχές για την ανάλυση του ταριχευμένου λειψάνου του Τουταγχαμών και των δύο θνησιγενών παιδιών.
Ο ίδιος ο καθηγητής δήλωσε: «Τα δύο έμβρυα στον τάφο του Τουταγχαμών πρέπει να είναι δίδυμα, παρά το γεγονός ότι έχουν διαφορετικό μέγεθος και έτσι είναι πιθανό να υπήρξε μία μόνο εγκυμοσύνη για τη νεαρή σύζυγό του. Είναι πολύ πιθανό, λοιπόν, για πρόκειται για τα παιδιά του Τουταγχαμών.»
(Το 1979 μελέτησα το ένα από τα ταριχευμένα έμβρυα, το μεγαλύτερο, βρήκα την ομάδα αίματός του και τη συνέκρινα με την ομάδα αίματος του Τουταγχαμών, που έχω από το 1969. Τα αποτελέσματα επιβεβαιώνουν πως το μεγαλύτερο αυτό έμβρυο πρέπει να είναι η κόρη του νεαρού Φαραώ. Σήμερα, πιστεύουμε πως τα δύο έμβρυα είναι δίδυμα και πως είναι και τα δύο παιδιά του). Ο Δρ. Κόνολι θα υποβάλει τη μούμια του Τουταγχαμών και των δύο εμβρύων σε τεστ DNA, ώστε να αποσαφηνιστεί εάν όντως τα έμβρυα είναι παιδιά του, ελπίζοντας να δοθούν απαντήσεις για το οικογενειακό δέντρο του νεαρού Αιγύπτιου Φαραώ και για το κατά πόσο είχε απογόνους. Τα δείγματα του DNA των δύο εμβρύων – τα οποία υπολογίζεται ότι πέθαναν κατά τη διάρκεια του πέμπτου ή του έβδομου μήνα κυήσεως – θα συγκριθούν μεταξύ τους και με αυτό του Τουταγχαμών στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου και τα αποτελέσματα θα ανακοινωθούν στα  τέλη Δεκεμβρίου.

Ο Τουταγχαμών γεννήθηκε το 1341 π.Χ., και πέθανε σε σε ηλικία 18 ετών. Ο Βρετανός αρχαιολόγος Χάουαρντ Κάρτερ ανακάλυψε τα ταριχευμένα έμβρυα το 1922, τότε δηλαδή που βρήκε και τον τάφο του Φαραώ.

Πολλοί μελετητές πιστεύουν πως η μητέρα των εμβρύων είναι η Ανκεσενάμουν, η μοναδική –γνωστή- σύζυγός του Τουταγχαμών. Παρόλα αυτά, κάποιοι επιστήμονες ισχυρίζονται πως τα έμβρυα ενδεχομένως να τοποθετήθηκαν στον τάφο του νεαρού Φαραώ ώστε στην άλλη του ζωή να ζήσει ως νεογέννητο.