H ΦΙΛΙΑ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Πραγματικό όφελος  ή μία επιφανειακή σχέση;

Φιλία : Η αμοιβαία αγάπη ανάμεσα σε δύο ή περισσότερα άτομα ή αλλιώς η σημασία της λέξεως όπως θα τη βρείτε στο λεξικό.

Η φιλία είναι η πνευματική και ψυχική ταύτιση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους και πηγάζει από την πανάρχαιη ανάγκη και τάση του ανθρώπου για κοινωνικότητα και μίμηση συμπεριφοράς. Ισχύει όμως αυτό στη σημερινή εποχή; Ας πάρουμε , λοιπόν, τα πράγματα από την αρχή. Ας αναλογιστούμε όλοι τι σημαίνει «φίλος» για τον καθένα μας.
 

Ο φίλος  είναι το σημαντικότερο αγαθό και ο μεγαλύτερος θησαυρός. Ο φίλος είναι η εκπλήρωση των αναγκών μας, η ζεστή κουβέρτα μας, όταν κρυώνουμε, το φαγητό μας, όταν είμαστε πεινασμένοι και το νερό μας, όταν είμαστε διψασμένοι. Ο φίλος μας είναι δίπλα μας στις χαρές, διπλασιάζοντάς τες και μας συμπαραστέκεται στις λύπες , διαιρώντας τες έτσι στο μισό. Ένας αληθινός φίλος χαρακτηρίζεται από ανιδιοτέλεια , ειλικρίνεια και έλλειψη συμφέροντος. Ο φίλος μας βοηθάει στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας και στην ανάπτυξη αρετών : αυτοθυσία, δικαιοσύνη, αγάπη. Όπως λέει και ο Αριστοτέλης: « Όταν οι άνθρωποι είναι φίλοι μεταξύ τους, δεν υπάρχει ανάγκη δικαιοσύνης». Χαρακτηριστικό παράδειγμα ανιδιοτελούς φιλίας είναι αυτή του Δάμωνα και του Φιντία.

Όμως, όπως έχει ήδη αναφερθεί, στις μέρες μας δε θα βρεθούν ούτε Δάμωνες ούτε Φιντίες. Η φιλία , αυτός ο ιερός δεσμός, έχει πλέον καταντήσει ένα ξεχασμένο βιβλίο σε ένα αραχνιασμένο συρτάρι. Η ψεύτικη φιλία ή αλλιώς «χρησιμοθηρική» , όπως ορθά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, είναι ένα σύνηθες φαινόμενο. Δεν υπάρχουν πια φίλοι, μόνο γνωστοί. Όλοι έχουν μετατραπεί σε ένα είδος « κολάκων»  που προσκολλώνται σε κάποιους ανθρώπους με σκοπό το κέρδος, όπως το μανιτάρι που απομυζά από το έδαφος όλα τα θρεπτικά συστατικά που του χρειάζονται για να αναπτυχθεί, και έπειτα στην πρώτη δυσκολία διαπιστώνεις πως τελικά δεν ήταν πραγματικοί φίλοι. Σε αυτό το φαινόμενο , βέβαια, έχει συμβάλλει και ο έντονος ανταγωνισμός και το καθημερινό κουραστικό πρόγραμμα της σημερινής κοινωνίας που αλλοτριώνει τους ανθρώπους και τους απομακρύνει κάθε μέρα όλο και περισσότερο.

Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει πως ακόμα και τώρα, σε μια κοινωνία που μαστίζεται από την αισχροκέρδεια και τη διαφθορά, δεν μπορεί, από ανθρώπους που γνωρίζουν την έννοια της λέξεως, αυτούς που αντιπροσωπεύουν « άνθρωπος , φύσει κοινωνικό ον», να επιβιώσει η πραγματική φιλία, δηλαδή η αμοιβαία ΑΓΑΠΗ ανάμεσα σε δύο ή περισσότερα άτομα.

Ανεξέλεγκτες χωματερές

Oι συνέπειες από την ύπαρξη ανεξέλεγκτων χωματερών κοντά σε κατοικημένες περιοχές.
   
Παράνομες χωματερές υπάρχουν κοντά σε κατοικημένες περιοχές. Τα δημοτικά απορριμματοφόρα ξεφορτώνουν μεγάλες ποσότητες σκουπιδιών από οικιακές συσκευές μέχρι οτιδήποτε μικρό αντικείμενο δεν χρειάζονται οι άνθρωποι. Όταν καταλάβουν οι υπεύθυνοι άνθρωποι πως ήρθε η ώρα να «γλυτώσουν» από τα σκουπίδια αυτά το μόνο που σκέφτονται είναι να τα κάψουν.

Η καύση των σκουπιδιών δημιουργεί προβλήματα τόσο στο περιβάλλον, όσο και στην υγεία των ανθρώπων. Η καύση κοντά σε κατοικημένες περιοχές –σύμφωνα με έρευνες-προκαλεί στους ανθρώπους δερματικές παθήσεις, ηπατικές βλάβες, εξασθένηση του ανοσοποιητικού συστήματος, επηρεασμό της γονιμότητας, του νευρικού συστήματος, διαταραχές κατά την ανάπτυξη, διαταραχές συμπεριφοράς απογόνων και αύξηση των ποσοστών του καρκίνου σε ενήλικες που έχουν εκτεθεί σε μεγάλες ποσότητες διοξινών για πολλά χρόνια.

Όσο για το περιβάλλον, με τις καύσεις των σκουπιδιών  εκπέμπεται διοξείδιο του άνθρακα το οποίο  μολύνει την ατμόσφαιρα και προκαλεί αύξηση του φαινομένου του θερμοκηπίου.

Ξεχασμένα έθιμα του νησιού

Όλη νύχτα στριφογύριζε στο κρεβάτι του ο Αντρέας.

Δυο-τρεις φορές σηκώθηκε και ξεμαντάλωσε το παραθυρόφυλλο που έβλεπε την Ανατολή για να δει μήπως και άρχιζε να φέγγει. Όμως η κορυφή του απέναντι βουνού προς την Μύκονο ήταν ακόμη κατασκότεινη. Ο Μουντζούρης ο σκύλος του τον κοίταζε απορημένος γιατί κάθε φορά με τον θόρυβο τον ξυπνούσε.

Ήταν αλήθεια να απορεί κανείς γιατί ο Αντρέας απόψε ήταν τόσο ανήσυχος. Μήπως ήταν άρρωστος; Θα αναρωτιόταν κάποιος. Όποιος όμως τον ήξερε καλά γνώριζε την αιτία. Ήταν παραμονή Πρωτοχρονιάς και εκτός από τα δώρα που ήθελε να δει μόλις ξυπνούσαν όλοι το πρωί, περίμενε με ανυπομονησία να πάει στην εκκλησία.

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος θα πήγαινα στην εκκλησία την εικόνα του Αγίου Βασιλείου που είχε η μάνα του μέσα στο εικονοστάσι πάνω από την πόρτα της κρεβατοκάμαρας της. Θα την έβαζε δίπλα στις άλλες εικόνες να λειτουργηθεί. Μόλις τελείωνε η λειτουργία θα φιλούσε το χέρι του παπά-Γιάννη θα έπαιρνε την εικόνα αγκαλιά και θα έβγαινε στους δρόμους να επισκεφτεί τα σπίτια των συγγενών και των φίλων.

Θα τους έκανε «ποδαρικό» μαζί με την εικόνα του Άη-Βασίλη και αυτοί θα του έδιναν γλυκά και μποναμάδες. Πολλοί ήδη τον περίμεναν και του το είχαν πει από την προηγούμενη: «Θα έρθεις Αντρέα αύριο για το ποδαρικό έτσι;» του είπε ο μπακάλης της γειτονιάς του. Εκείνος του έδινε διπλό «μποναμά» γιατί έκανε ποδαρικό στο σπίτι και στο μαγαζί του.

Στο χωριό του Αντρέα τον Τριαντάρο της Τήνου δυο-τρία παιδιά στην ηλικία του έκαναν «ποδαρικό» κάθε Πρωτοχρονιά και οι νοικοκυραίοι τους φίλευαν για τα καλό του χρόνου. Ο Αντρέας έπρεπε λοιπόν να προλάβει τους υπόλοιπους γιατί όποιος πήγαινε πρώτος αυτός έπαιρνε και το μεγαλύτερο «μποναμά».

Γι αυτό ντύθηκε γρήγορα-γρήγορα, έβαλε και τα καλά του παπούτσια και φεύγοντας από το σπίτι έχωνε στη μέσα τσέπη του σακακιού του μια χαρτοσακούλα. Τα είχε υπολογίσει από μέρες. Πέρυσι ο Νίκος είχε πάει πρώτος από εκείνο στη θεία Κατίνα και στη θεία Μαρουσώ γιατί τον εμπόδιζαν τα καινούρια του παπούτσια που μπαινόβγαιναν σε κάθε βήμα. Φέτος τα παπούτσια ήταν μικρότερα γιατί το πόδι του Αντρέα είχε μεγαλώσει, αλλά για να είναι σίγουρος θα τα έβγαζε μόλις έβγαινε από την εκκλησία και θα τα έβαζε στη χαρτοσακούλα.

Αφού έκανε τους υπολογισμούς του κατηφόρισε προς την εκκλησία καθώς ο ήλιος ξεπρόβαλε ρίχνοντας τις πρώτε ντροπαλές του ηλιαχτίδες φωτίζοντας το βουνό και τα κάτασπρα σπιτάκια του χωριού.