Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

H ΦΙΛΙΑ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ


Πραγματικό όφελος  ή μία επιφανειακή σχέση;

Φιλία : Η αμοιβαία αγάπη ανάμεσα σε δύο ή περισσότερα άτομα ή αλλιώς η σημασία της λέξεως όπως θα τη βρείτε στο λεξικό.

Η φιλία είναι η πνευματική και ψυχική ταύτιση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους και πηγάζει από την πανάρχαιη ανάγκη και τάση του ανθρώπου για κοινωνικότητα και μίμηση συμπεριφοράς. Ισχύει όμως αυτό στη σημερινή εποχή; Ας πάρουμε , λοιπόν, τα πράγματα από την αρχή. Ας αναλογιστούμε όλοι τι σημαίνει «φίλος» για τον καθένα μας.
 

Ο φίλος  είναι το σημαντικότερο αγαθό και ο μεγαλύτερος θησαυρός. Ο φίλος είναι η εκπλήρωση των αναγκών μας, η ζεστή κουβέρτα μας, όταν κρυώνουμε, το φαγητό μας, όταν είμαστε πεινασμένοι και το νερό μας, όταν είμαστε διψασμένοι. Ο φίλος μας είναι δίπλα μας στις χαρές, διπλασιάζοντάς τες και μας συμπαραστέκεται στις λύπες , διαιρώντας τες έτσι στο μισό. Ένας αληθινός φίλος χαρακτηρίζεται από ανιδιοτέλεια , ειλικρίνεια και έλλειψη συμφέροντος. Ο φίλος μας βοηθάει στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας και στην ανάπτυξη αρετών : αυτοθυσία, δικαιοσύνη, αγάπη. Όπως λέει και ο Αριστοτέλης: « Όταν οι άνθρωποι είναι φίλοι μεταξύ τους, δεν υπάρχει ανάγκη δικαιοσύνης». Χαρακτηριστικό παράδειγμα ανιδιοτελούς φιλίας είναι αυτή του Δάμωνα και του Φιντία.

Όμως, όπως έχει ήδη αναφερθεί, στις μέρες μας δε θα βρεθούν ούτε Δάμωνες ούτε Φιντίες. Η φιλία , αυτός ο ιερός δεσμός, έχει πλέον καταντήσει ένα ξεχασμένο βιβλίο σε ένα αραχνιασμένο συρτάρι. Η ψεύτικη φιλία ή αλλιώς «χρησιμοθηρική» , όπως ορθά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, είναι ένα σύνηθες φαινόμενο. Δεν υπάρχουν πια φίλοι, μόνο γνωστοί. Όλοι έχουν μετατραπεί σε ένα είδος « κολάκων»  που προσκολλώνται σε κάποιους ανθρώπους με σκοπό το κέρδος, όπως το μανιτάρι που απομυζά από το έδαφος όλα τα θρεπτικά συστατικά που του χρειάζονται για να αναπτυχθεί, και έπειτα στην πρώτη δυσκολία διαπιστώνεις πως τελικά δεν ήταν πραγματικοί φίλοι. Σε αυτό το φαινόμενο , βέβαια, έχει συμβάλλει και ο έντονος ανταγωνισμός και το καθημερινό κουραστικό πρόγραμμα της σημερινής κοινωνίας που αλλοτριώνει τους ανθρώπους και τους απομακρύνει κάθε μέρα όλο και περισσότερο.

Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει πως ακόμα και τώρα, σε μια κοινωνία που μαστίζεται από την αισχροκέρδεια και τη διαφθορά, δεν μπορεί, από ανθρώπους που γνωρίζουν την έννοια της λέξεως, αυτούς που αντιπροσωπεύουν « άνθρωπος , φύσει κοινωνικό ον», να επιβιώσει η πραγματική φιλία, δηλαδή η αμοιβαία ΑΓΑΠΗ ανάμεσα σε δύο ή περισσότερα άτομα.

Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013

Ανεξέλεγκτες χωματερές


Oι συνέπειες από την ύπαρξη ανεξέλεγκτων χωματερών κοντά σε κατοικημένες περιοχές.
   
Παράνομες χωματερές υπάρχουν κοντά σε κατοικημένες περιοχές. Τα δημοτικά απορριμματοφόρα ξεφορτώνουν μεγάλες ποσότητες σκουπιδιών από οικιακές συσκευές μέχρι οτιδήποτε μικρό αντικείμενο δεν χρειάζονται οι άνθρωποι. Όταν καταλάβουν οι υπεύθυνοι άνθρωποι πως ήρθε η ώρα να «γλυτώσουν» από τα σκουπίδια αυτά το μόνο που σκέφτονται είναι να τα κάψουν.


Η καύση των σκουπιδιών δημιουργεί προβλήματα τόσο στο περιβάλλον, όσο και στην υγεία των ανθρώπων. Η καύση κοντά σε κατοικημένες περιοχές –σύμφωνα με έρευνες-προκαλεί στους ανθρώπους δερματικές παθήσεις, ηπατικές βλάβες, εξασθένηση του ανοσοποιητικού συστήματος, επηρεασμό της γονιμότητας, του νευρικού συστήματος, διαταραχές κατά την ανάπτυξη, διαταραχές συμπεριφοράς απογόνων και αύξηση των ποσοστών του καρκίνου σε ενήλικες που έχουν εκτεθεί σε μεγάλες ποσότητες διοξινών για πολλά χρόνια.

Όσο για το περιβάλλον, με τις καύσεις των σκουπιδιών  εκπέμπεται διοξείδιο του άνθρακα το οποίο  μολύνει την ατμόσφαιρα και προκαλεί αύξηση του φαινομένου του θερμοκηπίου.

Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

Ξεχασμένα έθιμα του νησιού


Όλη νύχτα στριφογύριζε στο κρεβάτι του ο Αντρέας.

Δυο-τρεις φορές σηκώθηκε και ξεμαντάλωσε το παραθυρόφυλλο που έβλεπε την Ανατολή για να δει μήπως και άρχιζε να φέγγει. Όμως η κορυφή του απέναντι βουνού προς την Μύκονο ήταν ακόμη κατασκότεινη. Ο Μουντζούρης ο σκύλος του τον κοίταζε απορημένος γιατί κάθε φορά με τον θόρυβο τον ξυπνούσε.

Ήταν αλήθεια να απορεί κανείς γιατί ο Αντρέας απόψε ήταν τόσο ανήσυχος. Μήπως ήταν άρρωστος; Θα αναρωτιόταν κάποιος. Όποιος όμως τον ήξερε καλά γνώριζε την αιτία. Ήταν παραμονή Πρωτοχρονιάς και εκτός από τα δώρα που ήθελε να δει μόλις ξυπνούσαν όλοι το πρωί, περίμενε με ανυπομονησία να πάει στην εκκλησία.

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος θα πήγαινα στην εκκλησία την εικόνα του Αγίου Βασιλείου που είχε η μάνα του μέσα στο εικονοστάσι πάνω από την πόρτα της κρεβατοκάμαρας της. Θα την έβαζε δίπλα στις άλλες εικόνες να λειτουργηθεί. Μόλις τελείωνε η λειτουργία θα φιλούσε το χέρι του παπά-Γιάννη θα έπαιρνε την εικόνα αγκαλιά και θα έβγαινε στους δρόμους να επισκεφτεί τα σπίτια των συγγενών και των φίλων.

Θα τους έκανε «ποδαρικό» μαζί με την εικόνα του Άη-Βασίλη και αυτοί θα του έδιναν γλυκά και μποναμάδες. Πολλοί ήδη τον περίμεναν και του το είχαν πει από την προηγούμενη: «Θα έρθεις Αντρέα αύριο για το ποδαρικό έτσι;» του είπε ο μπακάλης της γειτονιάς του. Εκείνος του έδινε διπλό «μποναμά» γιατί έκανε ποδαρικό στο σπίτι και στο μαγαζί του.

Στο χωριό του Αντρέα τον Τριαντάρο της Τήνου δυο-τρία παιδιά στην ηλικία του έκαναν «ποδαρικό» κάθε Πρωτοχρονιά και οι νοικοκυραίοι τους φίλευαν για τα καλό του χρόνου. Ο Αντρέας έπρεπε λοιπόν να προλάβει τους υπόλοιπους γιατί όποιος πήγαινε πρώτος αυτός έπαιρνε και το μεγαλύτερο «μποναμά».

Γι αυτό ντύθηκε γρήγορα-γρήγορα, έβαλε και τα καλά του παπούτσια και φεύγοντας από το σπίτι έχωνε στη μέσα τσέπη του σακακιού του μια χαρτοσακούλα. Τα είχε υπολογίσει από μέρες. Πέρυσι ο Νίκος είχε πάει πρώτος από εκείνο στη θεία Κατίνα και στη θεία Μαρουσώ γιατί τον εμπόδιζαν τα καινούρια του παπούτσια που μπαινόβγαιναν σε κάθε βήμα. Φέτος τα παπούτσια ήταν μικρότερα γιατί το πόδι του Αντρέα είχε μεγαλώσει, αλλά για να είναι σίγουρος θα τα έβγαζε μόλις έβγαινε από την εκκλησία και θα τα έβαζε στη χαρτοσακούλα.

Αφού έκανε τους υπολογισμούς του κατηφόρισε προς την εκκλησία καθώς ο ήλιος ξεπρόβαλε ρίχνοντας τις πρώτε ντροπαλές του ηλιαχτίδες φωτίζοντας το βουνό και τα κάτασπρα σπιτάκια του χωριού.

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

ΙΤΑΛΙΑ


Μια τόσο όμορφη χώρα που οπωσδήποτε ο καθένας μας πρέπει να επισκεφτεί. Και δε μιλάω μόνο για την κεντρική και νότια Ιταλία, αλλά για τις βόρειες, πανέμορφες πόλεις της . Φέτος επισκέφτηκα ένα μέρος της βόρειας Ιταλίας και πραγματικά γύρισα στην Ελλάδα με τις καλύτερες εντυπώσεις.

Όλα τόσο διαφορετικά από αυτά που έχουμε συνηθίσει εμείς στη χώρα μας…
Όλα τόσο παραμυθένια…!

Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω και τι να πρωτοπεριγράψω… Από τη βλάστηση, την αρχιτεκτονική ή την αγάπη των ντόπιων για το χώρο τους και το περιβάλλον;


Καταρχάς δεν έχω ξανανιώσει τόσο κοντά στη φύση σε καμία άλλη εκδρομή. Εκεί υπάρχουν  «άπειρα» πάρκα γεμάτα από πανύψηλα «πολύχρωμα» δένδρα και μικροσκοπικές χαριτωμένες λιμνούλες. Και το πολύχρωμα δένδρα  το τονίζω, γιατί εκεί αλλού βλέπεις καταπράσινα δένδρα και με το που γυρίσεις το κεφάλι σου, το βλέμμα σου πέφτει κατευθείαν πάνω σε πορτοκαλοκίτρινες φυλλωσιές. Κατά τη γνώμη μου αυτό είναι το ωραιότερο, διότι μπορείς έτσι να καταλάβεις και να απολαύσεις τις ομορφιές κάθε εποχής χωρίς καν να περιμένεις για τον ερχομό της…!

Εκτός αυτού, όπου κι αν  σταθείς πουθενά δε θα βρεις ούτε σκουπιδάκι κάτω, διότι παντού υπάρχουν κάδοι ανακύκλωσης αλλά και οι ντόπιοι ενδιαφέρονται τόσο πολύ για τη φύση και γενικότερα για το περιβάλλον που δεν περνάει καν από το μυαλό τους η ιδέα να ρίξουν οτιδήποτε κάτω…

Δεν βρίσκεται όμως μόνο εκεί η ομορφιά της γειτονικής μας χώρας.

Είναι απίστευτο πως αν και είμαστε τόσο κοντά- μόνο μερικά χιλιόμετρα και μια ώρα διαφορά από την Ελλάδα μας χωρίζουν- τα περισσότερα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά απ΄ αυτά που έχουμε συνηθίσει. Ας πάρουμε για παράδειγμα την αλλιώτικη αρχιτεκτονική…

Όλα, ή έστω τα περισσότερα σπίτια έξω από την πόλη είναι διώροφα αν και ψηλοτάβανα. Περιβάλλονται από πολλά λουλούδια και δέντρα και μοιάζουν σαν τα οικήματα που είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε σε «έργα» τύπου : «Το μικρό σπίτι στο λιβάδι» και σε άλλα τέτοια λόγο της πλούσιας χλωρίδας γύρω από αυτά…

Ακόμα νοσταλγώ τις υπέροχες τσάρκες μας στα πάρκα και τις ατελείωτες ώρες παιχνιδιού ανάμεσα στα «θαύματα τις φύσης»…!

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Ο Νικόλας με την οικογένεια του ταξίδευαν από το νησί του στην Αθήνα για το Σαββατοκύριακο.
« Μια ώρα ακόμα έμεινε » έλεγε ο Νικόλας. Ανυπομονούσε πως και πώς να φτάσουν. Μόλις βγήκαν από το καράβι, κοιτούσε γύρω του συνεχώς. Ήταν η πρώτη φορά που ερχόταν στην Αθήνα και όλα του φαινόταν παράξενα. Παντού υπήρχαν ψηλά κτίρια, φωτισμένοι λεωφόροι, αυτοκίνητα που κινούταν ασταμάτητα.Μπήκαν σε ένα ταξί και ξεκίνησαν για το κέντρο όπου θα έμεναν σε ένα ξενοδοχείο. Καθώς προχωρούσαν βρέθηκαν σε κίνηση. Πολλά αμάξια το ένα πίσω από το άλλο και να μην κινούνται παρά ελάχιστα.

Έπειτα από λίγη ώρα, ξεπεράστηκε το μποτιλιάρισμα και φτάσανε στο Σύνταγμα. Η μεγάλη πλατεία, που πάνω της δέσποζε η Βουλή φωτισμένη και στο πλάι τα πολυτελή ξενοδοχεία, άρεσε πάρα πολύ στο Νικόλα. Από εκεί ξεκινούσαν δρόμοι με μαγαζιά που ήταν στολισμένα γιορτινά. Εκείνο το βράδυ πήγαν στο θέατρο σε μια παράσταση για παιδιά. Ήταν καταπληκτική.


Την επόμενη μέρα, το πρωί επισκέφτηκαν την Ακρόπολη. Επιτέλους ο Νικόλας είδε από κοντά τον Παρθενώνα, που τόσα είχε ακούσει. Χάζεψε για αρκετή ώρα τη θέα της πόλης από τον «ιερό βράχο» και μετά περπάτησαν μέσα από την Πλάκα προς το Μοναστηράκι κι από εκεί στο Σύνταγμα, που ήταν το ξενοδοχείο τους. Η βόλτα τους ήταν μεγάλη γιατί χάζευαν στα μαγαζιά και έκαναν ψώνια.

Ο Νικόλας αρχικά ήταν ξετρελαμένος με όλα όσα είχε δει, νόμιζε ότι η Αθήνα πρόσφερε στους ανθρώπους τα πάντα, όμως σιγά σιγά άρχισε να βλέπει και το άλλο πρόσωπο της πόλης που δεν του άρεσε καθόλου. Μέσα στους πλημμυρισμένους από κόσμο δρόμους συνάντησε και πλήθος ανθρώπων, φτωχών, ανάπηρων, άρρωστων που παρακαλούσαν για λίγα χρήματα αυτούς που ξένοιαστα έκαναν βόλτα για ψώνια. Γι’ αυτούς τα όμορφα μαγαζιά ήταν απρόσιτα, αδιάφορα. Ο Νικόλας βλέποντας τους ένιωθε θλίψη και λίγο ενοχή που αυτός μπορούσε να απολαύσει κάποια πράγματα, ενώ αυτοί τα στερούταν. Το βλέμμα τους του χάλασε τη διάθεση. Τότε δεν άντεξε και έβαλε ένα κέρμα στο ποτήρι που κρατούσε ένας ζητιάνος. Ένιωσε ότι έκανε κάτι καλό.       

Εκεί όμως που αισθάνθηκε τελείως άβολα και στενοχωρήθηκε ήταν όταν βρέθηκε κοντά σε μια πορεία. Απολυμένοι υπάλληλοι μιας εταιρίας φώναζαν κρατώντας πανό έξω από το Υπουργείο. Χάος είχε δημιουργηθεί. Οι συγκοινωνίες είχαν σταματήσει, παντού υπήρχαν αστυνόμοι. Οι διαδηλωτές φώναζαν εξοργισμένοι, κάποιοι έκαναν ζημιές στα γύρω μαγαζιά. Οι καταστηματάρχες έκλειναν γρήγορα τα μαγαζιά τους και εκείνος με τους δικούς του προσπαθούσαν να απομακρυνθούν. Οι σκηνές αυτές του έμειναν χαραγμένες στο μυαλό και τον βασάνιζαν όλο το βράδυ.

Σίγουρα αυτή η μικρή εκδρομή θα του έμενε αξέχαστη. Μέσα σε μια μέρα ένιωσε πλήθος από συναισθήματα που του προκάλεσε αυτή η μεγαλούπολη με τα πολλά πρόσωπα. 

Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2013

H ΠΥΡΑΜΙΔΑ ΤΟΥ ΦΑΡΑΩ ΤΟΥΤΑΓΧΑΜΩΝ


Ο Τουταγχαμών, σήμερα, είναι αναμφισβήτητα ο πιο γνωστός Φαραώ της Αιγύπτου. Ωστόσο, πριν από την ανακάλυψη του τάφου του στην Κοιλάδα των Βασιλέων δεν ήταν παρά μόνο μια μικρή μορφή της 18ης Δυναστείας. Γεννήθηκε γύρω στο 1347 π.Χ. και πέθανε ξαφνικά, σε ηλικία 18 ετών. Τα αίτια του θανάτου του δεν είναι ξεκάθαρα. Μία κρανιοεγκεφαλική κάκωση, που εντοπίστηκε κατά την εξέταση της μούμιας με Ακτίνες Χ, μαρτυρά ότι ο θάνατός του ήταν βίαιος, αλλά κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν επρόκειτο για δολοφονική επίθεση ή ατύχημα.


 Ο τάφος του ανακαλύφθηκε στις 4 Νοεμβρίου του 1922 από τον βρετανό αρχαιολόγο Χάουαρντ Κάρτερ και η σαρκοφάγος ανοίχτηκε στις 16 Φεβρουαρίουτου 1923. Ήταν ο πρώτος βασιλικός τάφος που βρέθηκε ασύλητος, γεγονός που αποδίδεται από πολλούς στο θρύλο της κατάρας που τον συνόδευε. Ο Κάρτερ, ως επιστήμονας, τον απέρριψε από την πρώτη στιγμή. Πιθανολογείται ότι οι ρίζες αυτού του θρύλου βρίσκονται σ' ένα μυθιστόρημα, το «Χαμένος στην πυραμίδα: Η κατάρα της μούμιας», που γράφτηκε από τη Λουίζα Μέι Άλκοτ το 1896. Ως θεωρία τροφοδοτήθηκε από δημοσιεύματα της εποχής, τα οποία επικεντρώθηκαν στους θανάτους ανθρώπων που εμπλέχτηκαν στις ανασκαφές, όπως ο Λόρδος Κάρναρβον που χρηματοδότησε την αποστολή.                                                                                                                               Τα δύο έμβρυα, που βρέθηκαν  στον τάφο του Τουταγχαμών, είναι πιθανόν τα δίδυμα παιδιά του, σύμφωνα με ειδικούς. Ο καθηγητής Ρ. Κόνολι είναι ανατόμος και συνεργάζεται με τις αιγυπτιακές αρχές για την ανάλυση του ταριχευμένου λειψάνου του Τουταγχαμών και των δύο θνησιγενών παιδιών.
Ο ίδιος ο καθηγητής δήλωσε: «Τα δύο έμβρυα στον τάφο του Τουταγχαμών πρέπει να είναι δίδυμα, παρά το γεγονός ότι έχουν διαφορετικό μέγεθος και έτσι είναι πιθανό να υπήρξε μία μόνο εγκυμοσύνη για τη νεαρή σύζυγό του. Είναι πολύ πιθανό, λοιπόν, για πρόκειται για τα παιδιά του Τουταγχαμών.»
(Το 1979 μελέτησα το ένα από τα ταριχευμένα έμβρυα, το μεγαλύτερο, βρήκα την ομάδα αίματός του και τη συνέκρινα με την ομάδα αίματος του Τουταγχαμών, που έχω από το 1969. Τα αποτελέσματα επιβεβαιώνουν πως το μεγαλύτερο αυτό έμβρυο πρέπει να είναι η κόρη του νεαρού Φαραώ. Σήμερα, πιστεύουμε πως τα δύο έμβρυα είναι δίδυμα και πως είναι και τα δύο παιδιά του). Ο Δρ. Κόνολι θα υποβάλει τη μούμια του Τουταγχαμών και των δύο εμβρύων σε τεστ DNA, ώστε να αποσαφηνιστεί εάν όντως τα έμβρυα είναι παιδιά του, ελπίζοντας να δοθούν απαντήσεις για το οικογενειακό δέντρο του νεαρού Αιγύπτιου Φαραώ και για το κατά πόσο είχε απογόνους. Τα δείγματα του DNA των δύο εμβρύων – τα οποία υπολογίζεται ότι πέθαναν κατά τη διάρκεια του πέμπτου ή του έβδομου μήνα κυήσεως – θα συγκριθούν μεταξύ τους και με αυτό του Τουταγχαμών στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου και τα αποτελέσματα θα ανακοινωθούν στα  τέλη Δεκεμβρίου.

Ο Τουταγχαμών γεννήθηκε το 1341 π.Χ., και πέθανε σε σε ηλικία 18 ετών. Ο Βρετανός αρχαιολόγος Χάουαρντ Κάρτερ ανακάλυψε τα ταριχευμένα έμβρυα το 1922, τότε δηλαδή που βρήκε και τον τάφο του Φαραώ.

Πολλοί μελετητές πιστεύουν πως η μητέρα των εμβρύων είναι η Ανκεσενάμουν, η μοναδική –γνωστή- σύζυγός του Τουταγχαμών. Παρόλα αυτά, κάποιοι επιστήμονες ισχυρίζονται πως τα έμβρυα ενδεχομένως να τοποθετήθηκαν στον τάφο του νεαρού Φαραώ ώστε στην άλλη του ζωή να ζήσει ως νεογέννητο.

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

Σονέτα αγάπης

Με έμπνευση την αγάπη


ΑΓΑΠΗ  

Αγάπη είσαι τόσο όμορφη σαν αγγελικό προσωπάκι
όλοι ευτυχισμένοι είναι χάρη σε σένα.
όμως  γιατί διάλεξες και πλήγωσες εμένα;
Εγώ στα χέρια σου ήμουν σαν ήσυχο μωράκι
 
Με κοίταξες μια μέρα κι είπες « ε κοριτσάκι!»
μα στο τέλος κατέληξαν τα μάτια μου κλαμένα
και τώρα η μάνα μου αναρωτιέται τα ρούχα μου γιατί είναι βρεγμένα
κάθε μέρα μου ζητάς ένα μικρό και αγνό χαμογελάκι
 
Όμως εγώ δεν μπορώ να στο δώσω
Καταλαβέ με
Αυτό που πρέπει να κάνω είναι τον εαυτό μου να σώσω
 
Γι’ αυτό κάνε μου τη χάρη και χάρισε με
στον ουρανό, μικρό αστέρι να’ μια
Γιατί δε θέλω πια, δε θέλω να θυμάμαι

 

ΟΣΟΙ ΑΓΑΠΟΥΝ
 
Η μορφή σου γυρνάει γύρω γύρω
Τα μάτια ψάχνουν να σε βρουν
Έτσι κάνουν όσοι αγαπούν
Σ’ αναζητούν τριγύρω
 
Και η σκέψη ξενυχτάει
Κάθε βράδυ είναι μαζί σου
Αναζητάει το φιλί σου
Να ξέρεις έτσι πως σ’ αγαπάει
 
Έτσι αν την έχεις δίπλα συ
Φύλα την να μη σου φύγει
Κράτα την μες την καρδιά σου
 
Θα σε στηρίζει, θα σου γελάει
Έτσι κάνουν όσοι αγαπούν
Σου δίνουν γέλιο και σε φιλούν

 

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ 

Τα όνειρα είναι αστέρια
Δεν υπάρχουν , παίζουν μαζί μας
Αιωρούνται απλώς στη ψυχή μας
Με μόνο σκοπό: να γίνουν αστέρια
 
Έχουμε ανάγκη τα όνειρα
Τα όνειρα έχουν ανάγκη εμάς
Γιατί μόνο με τη θέλησή μας
Μπορούν να γίνουν κι αυτά αστέρια
 
Μπορεί να χαθούν
Μπορεί να τα χάσουμε
Αλλά θα συνεχίσουν να λάμπουν
 
Θα λάμπουν για να αφήσουν το στίγμα τους – ή μάλλον το
Το δικό μας στίγμα-
Ότι κάποτε ήμασταν κι εμείς εδώ πέρα
Ότι κάποτε είχαμε κι εμείς όνειρα